ក្រុមហ៊ុនរថយន្តនាំមុខគេរបស់អាមេរីកកាំង៣ ចំណាយប្រាក់លើការធានារ៉ាប់រងសុខភាពច្រើនជាងលើការទិញដែក។ មធ្យមភាគដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលគឺ១៦៥០ដុល្លារក្នុងឡានមួយ(នៅឆ្នាំ១៩៩៤ )។ ដោយការថែរក្សាសុខភាព កើនលឿនជាងផ្នែកផ្សេងៗ នៅក្នុងតារាងតម្លៃនៃអ្នកប្រើប្រាស់ ក្រុមហ៊ុនកាន់តែច្រើនឡើងៗកំពុងដឹងថា និយោជិកដែលមានជំងឺច្រើននាំទៅរកការខាតបង់ប្រាក់ចំណេញ។
តើអ្វីទៅដែលធ្វើឲ្យនិយោជិកឈឺ ?
ក្រៅពីការងារដែលមានគ្រោះថ្នាក់មួយចំនួន មានការគំរាមកំហែងដ៏ធំមួយដល់សុខភាពរបស់និយោជិក គឺរបៀបរស់នៅរបស់គេ។
ការសិក្សាបានបង្ហាញឲ្យឃើញយ៉ាយច្បាស់ថា ការទទួលទានអាហារមិនល្អ(អាហារមានសាច់ ខ្លាញ ស្ករច្រើន)ការរស់នៅមួយកន្លែង (គ្មានការហាត់ប្រាណ)ការទទួលទានស្រា ការជក់បារីនិងការទទួលទានទឹកតិច បានកំណត់នូវគ្រោះថ្នាក់យ៉ាងទូលំទូលាយ ចំពោះការកើនឡើងនៃជំងឺបេះដូង ជំងឺពងស្វាស បំពង់ក និងមហារីកពោះវៀនធំ ។
ឧទាហរណ៏៖ អ្នកជក់បារីមានអវត្តមានលើសគេ៦ថ្ងៃ ពុំមានលទ្ធភាពធ្វើការច្រើនជាងគេប្រាំ បីថ្ងៃ និងឈឺច្រើនជាងគេ១២% ដែលត្រូវចំណាយប្រាក់បន្ថែម ១៩០០ដុល្លារ ក្នុងមួយឆ្នាំសម្រាប់អ្នកជក់បារីម្នាក់ បើប្រៀបធៀបទៅនិងអ្នកមិនជក់បារី។
បាត់បង់ផលិតផលមួយចំនួនធំក្នុងចំណោមមនុស្សដែលមានអាយុ ៣០-៤០ ឆ្នាំ ភាគច្រើនជាអ្នកផឹកស្រារ។ និយោជិក៤៥លាននាក់រងគ្រោះដោយជំងឺលើសឈាម រឿងនេះធ្វើឲ្យរោងច្រកចំណាយលុយ៣០០កោដិក្នុងមួយឆ្នាំ។ តម្លៃសរុបប្រចាំឆ្នាំសម្រាប់ការព្យាបាលជំងឺលើសឈាម និងការថែរក្សាសុខភាពនៅតាមគ្លីនិកតែប៉ុណ្ណោះ មានតម្លៃជាមធ្យម៩០០ដុល្លារ ក្នុងមនុស្សម្នាក់ៗ។ ត្រូវចំណាយអស់៤០០០០ដុល្លារ ទៅ១០០០០០ដុល្លារសម្រាបថែរក្សាសុខភាព និងការចុះប្រាក់ខែជាង៤ខែ ចំពោះអ្នកធ្វើការធម្មតា ដែលមានជំងឺគាំងបេះដូង។
តើការផ្លាស់ប្តូរបៀបរស់នៅអាចកាត់បន្ថយតម្លៃនៃការថែរក្សា សុខភាពរបស់អ្នកឬទេ? មែនហើយនៅពេលដែលគ្រូបង្រៀននៅទីក្រុងដាឡាស ចុះឈ្មោះ គ្រូបង្រៀននៅក្នុងកម្មវិធីសុខភាពគេបានឲ្យមធ្យមភាគនៃថ្ងៃឈប់សម្រាក ព្យាបាលជំងឺ ប្រចាំឆ្នាំ៦ថ្ងៃតិចជាងកន្លែងផ្សេងៗ ។ឧទាហរណ៏ មួយទៀតនៅក្នុងកំឡុងពេល៥ឆ្នាំ រោងចក្រ ឡក់ហ៊ីដមីស៊ីល និងក្រុមហ៊ុនអាវកាសបានប៉ាន់ប្រមាណឃើញថាកម្មវិធីសុខភាពសន្សំប្រាក់បានមួយលានដុល្លារ គ្រាន់តែនៅក្នុងផ្នែកធានារ៉ាបរងជីវិតតែប៉ុណ្ណោះ ។ នៅក្នុងកំឡុងពេលនេះ អវត្តមានរបស់និយោជិកបានចុះថយ ៦០% ជំងឺលើសឈាមចុះ៩០%និងអត្រានៃការផ្លាស់ប្ដូរនិយោជិក ក៏បានថយចុះយ៉ាងច្រើន។
ការចាប់អារម្មណ៏នៅក្នុងរបៀបរស់នៅដែលមានសុខភាពល្អ កំពុងរីកច្រើន ស្រា ថ្នាំជក់ និងការប្រើប្រាស់សាច់បានចុះថយយ៉ាងគួរឲ្យកត់សំគាល់ ហើយនៅកំពុងតែចុះថយថែមទៀត។ ជាមួយគ្នានេះ ចំនួននៃអ្នកស្លាប់ដោយជំងឺគាំបេះដូង និងអ្នកស្លាប់ដោយដាច់សរសៃឈាមក្នុងខួក្បាលក៏កំពុងថយចុះដែរ គំណិតដែលថាអ្នកជំនួញតែងតែធាត់ ដុះក្បាលពោះ អស់កម្លាំង ជក់បារី និងទទួលទានស្រា ជាមួយអាហារបីពេលក្នុងមួយថ្ងៃនោះ ហួសសម័យហើយ ។ អ្នកជំនួញនៅលើពិភពលោកសព្វថ្ងៃនេះ គេបានទទួលជោគជ័យដោយការហាត់ប្រាណ និងការស្អាត ។ អ្នកគ្រប់គ្រងកាន់តែច្រើនឡើងៗ បានជ្រើសរើសលក្ខខណ្ឪដ៏ខ្ពស់ ដែលអាចទទួលបានផលប្រយោជន៏ទាំងខ្លួនគេនិងក្រុមហ៊ុនរបស់គេ។ ដំណឹងនេះច្បាស់លាស់ណាស់ មនុស្សគឺជាក្រុមហ៊ុនមួយ ដែលជាទ្រព្យសម្បត្តិ ដ៏មានតម្លៃបំផុត។ អ្នកធ្វើការដ៏មានសុខភាពល្អ អាចធ្វើការបានច្រើន ហើយវាធ្វើឲ្យអ្នកចំណាយទៅលើថ្លៃព្យាបាលជំងឺអស់យ៉ាងតិចបំផុត។
ការផ្លាស់ប្ដូរពីអាហារសាមញ្ញទៅអាហារទំនើប
ជនជាតិអាមេរិចកាំងចំណាយ៤០%ថ្លៃអាហារ ទៅលើការបរិភោគ អាហារនៅតាមភោជ្ជនីយដ្ឋាន។ ចំណីអាហាររបស់ពួកគេបានធ្វើឡើងដោយចំរាញ់មានជាតិស្ករ និងអំបិលច្រើន និងរៀបចំតាមបែបគីមី ដើម្បីផលិតឲ្យមានកាឡូរីខ្ពស់ ជាតិអាហារចិញ្ចឹមតិច ដែលមានរស់ជាតិគីមីឲ្យចាប់អារម្មណ៏។ គោក្របីរបស់គេត្រូវបានគេបំប៉ន (ធ្វើអោយធាត់) ដោយខ្វះការហាត់ប្រាណ និងដោយប្រើថ្នាំអង់ទីប៊ីយូទីក ហើយវាធំធាត់យ៉ាងឆាប់រហ័ស។ ជាលិទ្ធផលគឺ គោធាត់ ផលិតបន្ទះសាច់ដែលមានជាតិខ្លាញ់ពីដង់ច្រើនជាងគោស្គម។ ហើយគេបានចំណាយប្រាក់ជាច្រើន សម្រាប់ការជឿនលឿនទាំងនេះ។ នៅពេលដែលគេបរិភោគដើម្បីឲ្យបានរស់ អ្វីដែលគេបរិភោគនោះកំពុងតែសម្លាប់ពួកគេទៅវិញទេ។
តើអ្នកកំពុងនិយាយថា ចំណីអាហារអាចបណ្ដាលឲ្យមានជំងឺឬ ?
មានស្តិតិដែលកំពុងធ្វើឲ្យជឿយ៉ាយពិតប្រាកដ។ កាលពីមួយរយឆ្នាំមុនជនជាតិអាមេរិចកាំង ១០ទៅ១៥ភាគរយស្លាប់ដោយសារជំងឺសរសៃបេះដូង និងជំងឺដាច់សរសៃឈាមក្នុងខួក្បាល។ សព្វថ្ងៃនេះចំនួននោះឡើងរហូតដល់៤០%។ កាលពីសម័យនោះមានមនុស្សតិចជាង៦% បានស្លាប់ដោយជំងឺមហារីក ដែលសព្វថ្ងៃនេះ តួលេខនោះឡើងរហូតដល់២៦% ។ នេះមិនមែនជាវិធីនៃធម្មជាតិឡើយ។ មនុស្សមិនមានបំណងចង់ស្លាប់ដោយជំងឺគាំងបេះដូង ជំងឺដាច់សរសៃឈាមក្នុងខួក្បាល ជំងឺទឹកនោមផ្អែម ជំងឺមហារីកពោះវៀន និងមហារីកសុដន់ក្នុងចំនួនដ៏ច្រើនបែបនេះទេ។ ជំងឺសរសៃបេះដូងដ៏កាចសាហាវផ្ដើមកើតនៅប្រទេសអាមេរិច បន្ទាប់ពីសង្រ្គាមលោកលើកទី១ ។ ជំងឺនេះមានសន្ទុះយ៉ាងលឿន នៅក្រោយសង្រ្គាមលោកលើកទី២ នៅពេលដែលមនុស្សអាចផ្គត់ផ្គង់ចំណីអាហារដែលមានសាច់ច្រើន និងនៅពេលដែលរោងចក្រម្ហូបអាហារ បានចាប់ផ្ដើមផលិតម្ហូបអាហារកែឆ្នៃដែលមានបញ្ចូលកាឡូរី និងដកយកអាហារចិញ្ចឹមចេញជាច្រើន៕ កម្មវិធីផ្សព្វផ្សាយអប់រំសុខភាពនៅមានជាច្រើនទៀត! ដកស្រង់ពីសៀវភៅជីវិតថ្មី ដោយ៖ លោក ហែម ហួន